Mizrach
to zdobny znak wieszany w domu na ścianie, który wskazuje kierunek
wschodni - kierunek Jerozolimy. W tę stronę zwróceni powinni być
odmawiający modlitwę.
Zwyczaj modlenia się w kierunku
Jerozolimy i Świątyni jest przestrzegany co najmniej od czasów króla
Salomona (X wiek p.n.e). W Tanach (I Księga Królewska 8:44) czytamy: "Modliliby się Haszem, obróciwszy się ku miastu, któreś obrał i ku domowi, którym zbudował imieniu Twemu"
Po
zniszczeniu Świątyni przez Babilończyków w VI wieku p.n.e. składanie
ofiar zostało czasowo (do odbudowania Świątyni) zastąpione przez modły -
wygłaszane w stronę Jerozolimy. Dlatego antyczne synagogi (już z
okresu przed ostatecznym zburzeniem Światyni w roku 70 n.e.) mają zawsze
najpiękniej ozdobioną tę scianę, która skierowana jest w stronę
królewskiego miasta. Wreszcie Talmud (Berachot 30) ostatecznie nakazuje modlenie się w kierunku Jerozolimy i Wzgórza Świątynnego.
 |  |
W
czasach, gdy zdecydowana większość Żydów żyła w rozproszeniu na zachód
od Jerozolimy (Hiszpania, inne kraje Europy Zachodniej), kierunek, w
którym znajdowała się wobec nich Jerozolima, był kierunkiem wschodnim. Wschód po hebrajsku to "mizrach".
Aby nie było żadnych wątpliwości, gdzie dokładnie znajduje się wschód,
zaczęto umieszczać na wschodniej ścianie domów lub mieszkań ozdobną
tablicę z wypisanym na niej słowem "mizrach".
 | |
Później,
gdy emigracja Żydów skierowała się na wschód Europy (Polska, Litwa,
Ukraina, Białoruś, Rosja), napis na tablicy i kierunek modlitwy
przestały się już zgadzać, jednak zwyczaj nie zaginął i mizrach
był wieszany na wschodniej ścianie domu, ale modlitwy były odmawiane w
kierunku południowym - bo w tamtym kierunku była teraz Jerozolima.
Zmiana umiejscowienia geograficznego nie zmieniła tradycji: miejsca przy
wschodniej ścianie synagogi na zawsze pozostały symbolem prestiżu
(Tewje ze "Skrzypka na dachu" w swoich marzeniach o bogactwie wymienia też "wschodnią scianę", do której jako bogacz miałby prawo).
Tablice mizrachowe tworzone były przy pomocy różnych technik i z różnych materiałów. Najczęściej są ceramiczne, metalowe lub drewniane. Obecnie tablice te spotykane są w tradycyjnych żydowskich domach coraz rzadziej.
źódło: the614thcs
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz