Przez wieki jak i dzisiaj wielu chrześcijańskich teologów i pasterzy zaciekle atakuje Szabat, święty dzień odpoczynku, który to własnym palcem na tablicach kamiennych wypisał Bóg i dał je Mojżeszowi.
Spór o święty dzień toczy się nie tylko pośród szeregowych wiernych różnych wyznań, ale także w kręgach akademickich, gdzie przykładem są różne rozprawy doktorskich teologów uzasadniających świecenie niedzieli. W swoich artykułach, rozprawach i wykładach starają się dowieść apostolskie pochodzenie niedzieli i odrzucenie Szabatu. Dużym wsparciem dla teologów święcących niedzielę był pasterski list papieża zatytułowany Dies Domini, który wzywał do świętowania niedzieli.
Chciałbym w tym artykule byśmy przyjrzeli się antysabatariańskiej teologii.
Przeciwników święcenia Szabatu znajdujemy już we wczesnych wiekach naszej ery, historia potwierdza, że już za czasów cesarza Hadriana w 135 r. n.e. były ustanowione antyżydowskie prawa zabraniające praktyk żydowskich, a w szczególności świętowania Szabatu. Powodem tych działań była eliminacja judaizmu, z powodowana powstaniami Żydów w wielu miejscach imperium rzymskiego(Cypr, Egipt, Cyrenaika) , a przede wszystkim w Izraelu.
Pod wpływem tych czasów pojawiło się wiele dzieł, które miały charakter antyżydowski. Smutne jest to, że do tej nagonki przyłączyło się wielu pisarzy wyznających Boga Izraela pochodzących z pogan, którzy to stanęli w opozycji do Jego wybranego narodu twierdząc, że naród ten został odrzucony przez Boga na rzecz nowego ludu tzw. duchowego Izraela.
Przykładem może tu być autor piszący na przełomie 130-138 roku tzw. „List Barnaby” w którym ewidentnie zniesławia Żydów nazywając ich odrzuconymi przez Boga z powodu dawnego bałwochwalstwa, podważa ich praktyki religijne, a szczególnie Szabat.
Znany wszystkim chrześcijanom Justyn Męczennik żyjący między 100 a 165 rokiem był twórcą teologii chrześcijańskiej w której nie ukrywał swej pogardy dla Żydów i teologii żydowskiej. Szabatowi przypisał rolę święta tymczasowego, przypisanego Żydom jako znaku tylko dla nich. Teologię Justyniana kontynuowali przez następne wieki pozostali teologowie i pasterze chrześcijańscy.
W ten sposób ojcowie kościoła, kościoła „Matki” zostawili spuściznę teologii, którą przejęły jej protestanckie córki, które podtrzymują mniej więcej ten sam pogląd, że Szabat jest czasowym rozporządzeniem przeznaczonym wyłącznie dla Żydów, a więc nie obowiązującym chrześcijan, którzy zachowują ten dzień duchowo, przyjmując odpoczynek zbawienia i nie przerywając pracy w siódmym dniu tygodnia.
Przyjrzyjmy się króciutko jak uzasadnia Kościół Katolicki „Matka” a za nim protestanckie „Córki” fakt święcenia niedzieli.
Pomijając wcześniej wymienionych ojców kościoła, którzy byli pionierami w antysemityzmu, na uwagę zasługuje papieski list pasterski „DIES DOMINI” , gdzie na pierwszy plan w zaskakujący sposób wybija się teologia papieska. Jednakże należy przyznać, że Papież prawidłowo zauważa, iż Szabat wywodzi się z odpoczynku, który wieńczył dzieło stworzenia 1 MOJŻ. 2,1-3; 2 MOJŻ. 20,8-11 i zmierza ku odpoczynkowi odkupienia 5 MOJŻ. 5,12-15.
Papieska teologia odmiennie od protestanckich teologów, którzy to podkreślają unieważnienie Szabatu poprzez przybicie go do krzyża, potwierdza ważność Szabatu, lecz w świętowaniu niedzieli. Papież odwołując się do historii wczesnego chrześcijaństwa stwierdza, że owi chrześcijanie uczynili świętem pierwszy dzień tygodnia, który następuje po Szabacie, gdyż odkryli, że dokonania stwórcze oraz odkupieńcze w pełni znalazły się w śmierci i zmartwychwstaniu Mesjasza (Chrystusa).
Mimo takich uzasadnień głowy kościoła, nic takiego nie znajdujemy w Biblii, aby pierwsi uczniowie i wyznawcy Jeszua (Jezusa) w ten sposób interpretowali dzień zmartwychwstania.
Na domiar tego sam zmartwychwstały Zbawiciel nie zasugerował, by ten dzień uczynić nowym dniem odpoczynku i nabożeństwa.
Mało tego, mamy dobitne dowody na to, że biblijne instytucje, takie jak Szabat, chrzest i wieczerza Paschalna zostały ustanowione przez Boga. Pomimo wszelkich starań Kościoła „Matki” i jej „Córek” takich dowodów biblijnych nie znajdują w uzasadnieniu święcenia niedzieli oraz corocznej pamiątce zmartwychwstania jaką jest niedziela wielkanocna.
Szabat dla wyznawców Boga Jahwe i Jego Syna Jeszua (Jezusa) jest najważniejszym świętem, gdyż jest wymieniony w Dekalogu jako przykazanie. W Księdze Szemot (II Moj.20,8-11) czytamy: „Pamiętaj o dniu Szabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę. Ale siódmego dnia jest Szabat Pana, Boga twego: nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ni twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoje służebnice, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień Szabatu i poświęcił go".
Dzień Szabatu jest cotygodniowym świętem na cześć i chwałę Boga Stworzyciela, jest to cudowny dar jaki otrzymała ludzkość od Boga. Jest to cudowny dzień wewnętrznego spokoju i harmonii, dzień w którym możemy się zatrzymać i poczuć smak "świata, który ma nadejść", smak "ery mesjańskiej", gdzie zaprzestajemy tego, co fizyczne, aby skupić się na tym, co duchowe.
Marek Przybylski
Polecam ksiązkę:
Samuelea Bacchiocchi, Od soboty do niedzieli, ChIW "Znaki Czasu", Warszawa 1985.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz